ညာသန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ပဲြေတာ္

ညာသန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ပဲြေတာ္

ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။
က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနျခင္းလား။ ခရီးတစ္ခုအတြက္ ေျခလွမ္းေ႐ြ႕ေနျခင္းလား။ ႏွစ္ခုစလုံးမွန္ႏိုင္သလို ႏွစ္ခုစလုံးလည္းမွားႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသိတြင္ ေခါင္းစဥ္မ႐ိွ။ အေၾကာင္းအရာမ႐ိွ။
ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးမီးဖြင့္ၿပီးေမာင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလိုအေလ်ာက္ လက္ကိုစူပြစူပြလုပ္ျပလိုက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသမားက ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆဲသြားသည္။ "ညမို႔လို႔ မီးဖြင့္ၿပီးစီးတာ...ျဖစ္လား"တဲ့။ ဒါ ညလား။ ဘယ္သူ႔ညလဲ။ လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္၏ ညဆိုေသာအခ်ိန္သည္ လူဆင္းရဲမိန္းမငယ္တစ္ေယာက္၏ မနက္ခင္းတစ္ခုျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္၏ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုလည္းျဖစ္ႏိုင္သလို အျခားမ်ားစြာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါေသးသည္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဗိုက္ဆာလာသည္။ အိတ္ကပ္ကိုစမ္းရမွာ အားနာေနမိသျဖင့္ မစမ္းျဖစ္။ ဆာေလာင္မႈႏွင့္ အိတ္ကပ္ သိပ္ေတာ့မပတ္သတ္လွပါ။ သို႔ေသာ္ မစမ္းျဖစ္ေသး။
စြန္႔စားလိုက္ရမလား။
စြန္႔စားလိုက္ရမလား။
စြန္႔စားလိုက္ရမလား။
အေျဖတစ္ခုက ႏွစ္မဲတစ္မဲျဖင့္ႏိုင္သြားသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ၾကားေနမဲမပါသျဖင့္သာ ရလာဒ္ကျပတ္သားသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္႐ွားစြာ လက္ကို တျဖည္းျဖည္းေျမွာက္ယူၾကည့္သည္။ ရင္ဘတ္ဆီေရာက္မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အက်ၤ ီတြင္ အိတ္ကပ္မပါ။ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္စမ္းမိတာ ၀ဲဘက္မဟုတ္။ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္လက္က အိတ္ကပ္ကိုမသိ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ တြန္႔ခနဲယားသြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လက္ကိုျပန္ခ်လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္တက္သြားေသာ ကားတစ္စီးကို မနာလိုစိတ္အလွ်င္းမပါဘဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ငါလိုေကာင္လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ေက်ာ္တက္သြားရတယ္လို႔ ႐ိုင္းလိုက္တဲ့ကားႏွယ္ ဟုလည္း မေတြးမိပါ။ မီးနီနီေလးႏွစ္လုံးေပ်ာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာလာျပန္သည္။
လုပ္လိုက္ရမလား။
လုပ္လိုက္ရမလား။
လုပ္လိုက္ရမလား။
ဒီတစ္ခါလည္း အေျဖကႏွစ္မဲတစ္မဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္လႈပ္႐ွားသည္။ ဘယ္သူမွရိပ္မိလို႔မျဖစ္။ စိမ္းေရႊေရႊအရသာတစ္မ်ဳိးက လွ်ာကိုကလိထိုးသြားသည္။ လွ်ာမွာ တဟီးဟီးတဟားဟားျဖင့္ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနေတာ့သည္။ ထိုသတင္းဦးေႏွာက္ဆီေရာက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္က ေၾကညာခ်က္တစ္ေစာင္ ခ်က္ျခင္းထုတ္ျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ လမ္းေဘးဗာဒံ႐ြက္ ခူးမစားရ တဲ့။
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရင္း ေတြးေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ခါမစားရဆိုေတာ့ အဲဒီတစ္ခါၿပီး ေနာက္တစ္ခါဆို စားခြင့္႐ိွႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ လမ္းေဘးမဟုတ္ေသာ ၿခံထဲမွ၊ စိုက္ခင္းထဲမွ ဗာဒံ႐ြက္ဆို စားခြင့္႐ိွႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ခူးမစားရဆိုေတာ့ ေကာက္စား၍ရႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္.........။ ေတြးရင္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနမိသည္။
တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းတို႔ တုန္႔ခနဲ။ လမ္းက ႏွစ္ခြျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သြားရမယ့္လမ္းက ဘယ္လမ္းလဲ။ သို႔မဟုတ္ ဘယ္လမ္းက ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြအတြက္လဲ။ တစ္ေၾကာင္းတည္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြသြက္ခဲ့သေလာက္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈႏွင့္ႀကံဳသည့္အခါ ေႏွး႐ုံတင္မဟုတ္ တိခနဲျပတ္သြားတာ သိသိသာသာ။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္လမ္းလုံးေလွ်ာက္ခြင့္႐ိွသလား။ ဘယ္သူကမွ လာေျဖမေပးၾကတဲ့အဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္လမ္းလုံးေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ တစ္လွမ္း...။ ႏွစ္လွမ္း...။ သုံးလွမ္း...။ ရသားပဲ။ လမ္းတိုင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြအတြက္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္လမ္းလုံးသြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားၿပီ။
ဆက္ေလွ်ာက္ရမလား။
ဆက္ေလွ်ာက္ရမလား။
ဆက္ေလွ်ာက္ရမလား။
ဒီတစ္ခါက် တစ္မဲႏွစ္မဲ။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုညည္းရင္း။ လက္ဖ်စ္တီး စည္းခ်က္လိုက္ရင္း ျဖည္းညင္းစြာ။ ေပါင္ရင္းက နာသလိုလို႐ိွလာသည္။ သို႔မဟုတ္ နာလာသည္။ ဘာလဲ။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတာ ဘာအမွားအယြင္း႐ိွလို႔လဲ။ ဆက္.....ေလွ်ာက္။ နာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ေသခ်ာေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ ဒီၾကားထဲ ညာဘက္ေျခေထာက္က အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရေသးသည္။ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီး ကားႏွစ္စီးက ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေဘးမွ ပြတ္ကာသီကာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္မရေတာ့။ ဟာ....ဘာလဲကြာ။
ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္ ထူးထူးျခားျခား ေရာက္လာသည္။
"ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ကိုယ္ ေနစမ္းပါဗ်ာ။ လာမ႐ႈပ္စမ္းပါနဲ႔။ ဒီမွာ ေျခကုန္စိတ္ပန္းက်ေနရတဲ့အထဲ"
"ခင္းဗ်ားနာမည္က ဘာလဲ"
"လမ္းေလွ်ာက္႐ူး ေလ"
ယာဥ္ထိန္းရဲ လွည့္ျပန္သြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္မွ ျပန္လွည့္လာသည္။
"လိုင္စင္ျပပါ"
ကၽြန္ေတာ့္မွာ လိုင္စင္႐ိွသလား။ သို႔မဟုတ္ ႐ိွမ႐ိွသိဖို႔လိုသလား။ သို႔မဟုတ္ ယာဥ္ထိန္းရဲကိုျပဖို႔လိုသလား။
"ခင္ဗ်ားက ေမာ္ဒယ္ဘယ္ေလာက္လဲ။ စီအန္ဂ်ီလား ႐ိုး႐ိုးလား။ မီးခိုးေတာ့မထြက္ဘူးေနာ္"
"အိုေက ေျဖ႐ွင္းေပးပါ့မယ္။ ဒီမွာၾကည့္"
ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ႏွစ္ခုကို ျပန္စုျပလိုက္သည္။ ယာဥ္ထိန္းရဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးေတာ့ "ကၽြန္ေတာ္လည္း ယာဥ္ထိန္း႐ူးပဲလုပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ"ဟုေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဦးမည္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လမ္းႏွစ္ခုၾကားကြက္လပ္တြင္ ေျခလွမ္းတို႔က ေတြေ၀ေနၾကသည္။ လမ္းတစ္ခုခုကိုေ႐ြးရမည္။ သို႔မဟုတ္ ေျခလွမ္းတစ္ခုခုကိုေ႐ြးရမည္။ ေ႐ြးရမည္ဆိုသည့္အသိတစ္ခု ရလိုက္ျခင္းကိုပင္ အျမတ္ဟုဆိုရမည္လား။ အဲဒါကအျမတ္ဆိုလွ်င္ အ႐ႈံးကဘာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္စီးပြားေရးလုပ္ေနတာလား။ စီးပြားေရးမွာပဲ အ႐ႈံးအျမတ္႐ိွတာလား။
ေျခလွမ္းတို႔ စၿပီ။ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။
ကားတစ္စီး၏အရိပ္က ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြကို ေလနဲ႔ဟပ္သည္။ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္တက္သြားတဲ့ကားလား။ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကဆိုေတာ့ မမွတ္မိ။ မဟုတ္ဘူးလို႔ေရာ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲ။ မီးနီနီေလးႏွစ္လုံးကိုျမင္ရလွ်င္ မွတ္မိႏိုင္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္တက္မသြားပါ။ ဗိုက္ဆာလာသည္။ မနာလိုစိတ္အလွ်င္းမပါဘဲ လမ္းႏွစ္ခြကိုေငးမိသည္။
ယာဥ္ထိန္း႐ူးတစ္ေယာက္ ဟိုဘက္လမ္းကူးလိုက္ ဒီဘက္လမ္းကူးလိုက္ႏွင့္ လက္ကို စူပြစူပြလုပ္ျပေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ သူေရာ ဗိုက္ဆာေနၿပီလား။ သို႔မဟုတ္ အိတ္ကပ္စမ္းေနၿပီလား။ သို႔မဟုတ္ စဥ္းစားေနၿပီလား။
ကၽြန္ေတာ္က ညာသန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။

သစၥာမင္းအိမ္
၂၇၊ ၁၁၊ ၂၀၁၃