လူ+တိရစၦာန္=ေခတ္-အႏုပညာ

 Art ဟုလူေျပာမ်ားေသာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ ထူးထူးျခားျခားျပည့္က်ပ္ညပ္သိပ္လ်က္ရိွသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ေက်ာ္သြားမည္ျပဳၿပီး
မွ လူတစ္ေယာက္၏စကားသံေၾကာင့္ ကိုယ္ရိွန္သတ္လိုက္သည္။
      " စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ေတးေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္၊ ဂီတမွဴး၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ ဒါရိုက္တာ စြယ္စုံရအႏုပညာရွင္
ဂြမ္းဂြမ္း၏ စိတ္ႀကိဳက္ရူးသြပ္မႈတစ္ကိုယ္ေတာ္ျပပဲြႀကီးဆိုပါလား။ ဗီႏိုင္းခ်ိတ္ထားတယ္။ ဘယ္လိုပုဂိဳလ္လဲဟ။ မၾကားဖူးပါဘူး။
၀င္ၾကည့္ဦးမွပဲ"
       ဟိုက္စ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဒီေလာက္အႏုပညာေတြဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ပုဂိဳလ္ႀကီးက ဒီလိုပါတီပါခ်ဲ႕ေနရာမ်ဳိးမွာ ဘာေၾကာင့္ပဲြစီစဥ္
ပါလိမ့္။ ကၽြႏ္ုပ္ဥာဏ္မမီ။ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲအခြင့္အေရးမို႔ လက္လြတ္ေတာ့ျဖင့္မခံႏိုင္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္းဆိုင္ထဲသို႔ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး၀င္လာခဲ့လိုက္
သည္။ စကားသံမ်ားက လူးကာလြန္႔ကာခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ပထမတစ္၀ိုင္း...။
      "  ဒီလိုရိွတယ္သားႀကီးရ။ ဖန္တီးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ အာရုံျဖန္႔က်က္မႈကို တစုုတစည္းတည္းၿခံဳ၀န္းသိမ္းပိုက္ႏိုင္
ရမယ္။ အတတ္ပညာကိုေတာ့ပါးပါးေလးပုတ္ေပးရမွာေပါ့။ အရမ္းထူပ်စ္ေစးကပ္ေနစရာမလိုဘူး။ မဟုတ္ရင္ ဖတ္သူအတြက္္အဘိဓမၼာ
ခဲႀကီးလွ်ာနဲ႔လ်က္ေနရသလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ဘူးလား ဂၽြန္ကိရာ"
       " ဟုတ္တယ္ ဂိုထယ္ေျပာတာမွန္တယ္။ ရိုက္လိုက္ပါဦး။ မင္းေရာ ဘယ္လိုထင္လဲပုရွကင္"
       " သက္စ္ရိုက္။ ဒါဟာညာဘက္ပါ။ ကဲြလဲြစရာမရိွပါဘူး"
        အလို။ ကဗ်ာဆရာေတြညီလို႔ညာလို႔ပါလား။ ဒါကဗ်ာ၀ိုင္းေပါ့။ ကၽြႏ္ုပ္ဆက္သြားလိုက္သည္။ ေဟာ ေနာက္တစ္၀ိုင္း။
       " ေလးစားပါတယ္ ဗိုလ္ဆို။ ခင္ဗ်ားဟာ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီေလာကရဲ႕ ဖခင္ပါပဲ"
       " အင္း ပီကာဆို ဆိုတဲ့က်ဳပ္ဟာ အစဥ္အလာေတြကိုမုန္းတယ္။ အသစ္ကိုျမတ္ႏိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါဗီညႊန္မိန္းမပ်ဳိမ်ား ကိုဆဲြျဖစ္
ခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီရယ္လို႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ သတ္မွတ္ေပးတာ အသိအမွတ္ျပဳေပးတာ တကယ္ႀကီးေက်နပ္မိ
တယ္။ ပီတိေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ပန္းခ်ီကားနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားေရာဘယ္လိုသေဘာရလဲ ဗန္ဂိုး"
        စကားအရွည္ႀကီးေျပာၿပီဒေမာသြားဟန္ျဖင့္ ပီကာဆိုမွာ ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔ၿပီးတဖူးဖူးမႈတ္ေသာက္ေနေလသည္။ ဗန္ဂိုးက ပစ္တိုင္းေထာင္ေဆးေပါ့လိပ္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရိႈက္လိုက္ကာ မီးခိုးေငြ႕မ်ားကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး အလြန္မွတ္သားစရာေကာင္း
ေသာစကားကိုေျပာသည္။
        " ဘယ္လိုမွသေဘာမရပါဘူး"
         ဤတြင္တစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္ေနေသာလူတစ္ေယာက္ကထေျပာသည္။
       "  က်ဳပ္ ေဂၚဂင္ပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အဲဒီပန္းခ်ီကားမွာ ႏွာေခါင္းေတြ၊ မ်က္လုံးေတြ၊ ပါးစပ္ေတြကိုစံေသြထားတာသတိထားမိတယ္။ သရုပ္
မွန္ကေနခဲြထြက္ထားတာပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ရဲရင့္မႈကို က်ဳပ္ကေတာ့ဂုဏ္ျပဳတယ္ဗ်ာ။ ေစာေစာကေရးႏြားေျပာသလို ခင္ဗ်ားဟာ ေမာ္ဒန္
ပန္းခ်ီေလာကရဲ႕ ေရွ႕ေဆာင္ျပယုဂ္တစ္ခုပါပဲ"
         ဒါကပန္းခ်ီ၀ိုင္း။ ကၽြႏ္ုပ္ေနာက္တစ္၀ိုင္းကူခဲ့ျပန္သည္။ လူေတြၾကားတိုးရေ၀ွ႔ရတာမလြယ္။ သူတို႔ေျခေထာက္ေတြက အၿငိမ္မေန။
မနည္းေရွာင္ရတိမ္းရသည္။ ေဟာ ၾကားရပါၿပီ။ ေနာက္တစ္၀ိုင္းဆီမွစကားသံမ်ား။
        " ဂီတဟာ က်ုပ္တို႔အနီးအနားမွာတင္ရိွတယ္။ အေ၀းႀကီးလိုက္ရွာေနစရာမလိုဘူး။ သစ္ရြက္ေလးေလတိုးလို႔လႈပ္သြားတဲ့အသံက
အစ ဖန္တီးတတ္ရင္ဂီတျဖစ္တယ္။ စဥ္းစားရမွာက ဘယ္လိုဖန္တီးမလဲဆိုတာပဲ"
         " မိုးဇက္ ခင္ဗ်ားဟာပညာရွင္ပါပဲ။ က်ဳပ္လည္းအဲလိုပဲေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ေရေပၚဆီနဲ႔မီးထြန္းခ်င္ၾကေတာ့လည္းခက္တယ္ဗ်ာ"
          " ေဟ့လူ ဘီသိုဗင္။ ဂီတအေၾကာင္းပဲေျပာရေအာင္ဗ်ာ။ လူေတြအေၾကာင္းက ထင္သေလာက္စိတ္၀င္စားဖို႔မေကာင္းပါဘူး"
           ဂီတေတြ။ အရိွန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔စီးဆင္းေနေသာ ဂီတေသြးေတြ။ ကၽြႏ္ုပ္ၾကက္သီးဖ်င္းဖ်င္းထမိသည္။ ေနာက္တစ္၀ိုင္း
ထပ္ကူးခဲ့ေတာ့ သူတို႔၏စကားသံမ်ားက်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။
          " Mood ေပါ့။ အာရုံသက္၀င္မႈေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သရုပ္ေဆာင္ျခင္းကိုပီျပင္ေစရတာ။ ေစတနာလည္းထားရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါမွလည္း
ပရိတ္သတ္အတြက္ တကယ္ေပးဆပ္ရာေရာက္ေပမကိုး"
           လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြ။
          " ဒါေၾကာင့္လည္း ေဂ်ာ့ကလူေနးရယ္လို႔ျဖစ္ေနတာကိုး။ က်ုပ္မအံ့ၾသေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သရုပ္ေဆာင္ျခင္းနဲ႔ပတ္သတ္
တဲ့ ခံယူခ်က္ကေလးစားေလာက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ ဟဲရစ္ဆင္ဖို႔ဒ္ ခင္ဗ်ားကိုေထာက္ခံပါတယ္"
           ကၽြႏ္ုပ္တုန္လႈပ္သြားရေခ်သည္။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ႏိွမ့္ခ်ရန္၊ ခ်ီးမြမ္းထိုက္သူကိုခ်ီးမြမ္းရန္ သူတို႔မတုန္႔ဆိုင္းၾကပါတကား။ ေစတနာလည္းထားတတ္လိုက္ၾကပုံ။
            ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ကၽြႏ္ုပ္ဒက္ေခ်ၿပီ။ စြယ္စုံရအႏုပညာရွင္ႀကီး၏တစ္ကိုယ္ေတာ္ပဲြတြင္ အႏုပညာရပ္၀န္းစုံမွပုဂိဳလ္မ်ားလာ
ေရာက္ေနၾကမည္မွာမလဲြ။ ကၽြႏ္ုပ္ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ စတီဗင္စပီးလ္ဘတ္တို႔ ဂၽြန္၀ူးတို႔ဒါရိုက္တာအုပ္စု၊ ဘီတဲလ္တို႔ ဂၽြန္လင္ႏြန္
တို႔ အဆိုေတာ္အုပ္စုတို႔ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ေျပာေနေသာစကားမ်ားမွတဆင့္ သူတို႔၏နာမည္မ်ား၊ သက္ဆိုင္ရာအႏုပညာအေပၚေ၀ဖန္သုံးသပ္ခ်က္မ်ားကိုမွတ္သားရသည္။ ေကာင္းေလစြ။
            ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏စြယ္စုံရအႏုပညာရွင္ႀကီးကိုေတာ့ ယခုထိမျမင္ရေသး။ ျပင္တုန္းဆင္တုန္းပင္ရိွေပခ်ိမ့္မည္။ သူဘာေတြခ်ျပမည္လဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိသြားထားၿပီလဲ။ ကၽြႏ္ုပ္သိခ်င္ေနၿပီ။ အားလုံးလည္းသိခ်င္ေနေလာက္ၿပီ။ ေရေႏြးကရားမ်ား
တစ္အိုးၿပီးတစ္အိုး၊ ေဆးလိပ္မ်ားတစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ဂြမ္းဂြမ္းကိုေစာင့္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။
            ယင္းအိုက္မွာပင္ ေညာင္နာနာအသံတစ္ခုက တစ္ဆုိင္လုံးကိုသတိအေနအထားျပင္ေပးလိုက္သည္။
          "  ၾကြေရာက္လာၾကေသာ အႏုပညာနယ္ပယ္စုံမွ လူႀကီးမင္းအေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္သတင္းတစ္ခုကိုေၾကညာပါမယ္။
အဲဒီသတင္းကိုၾကားၿပီးတဲ့အခါ လူႀကီးမင္းတို႔အခုလိုပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ဆက္ေနေပးၾကဖို႔ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္"
            ရွာသည္။ ရွာသည္။ ေဟာ ေတြ႕ပါၿပီ။ ထူးဆန္းသည္မွာ ေျပာေနသူသည္ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘဲ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
           " ၾကက္တူေရြးမသားႏွယ္။ ရွည္တာ။ ေျပာမွာေျပာတာမဟုတ္ဘူး"
            ဗန္ဂိုးကမေက်မခ်မ္းေရရြတ္သည္။ ဟုတ္ပ။ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲမွေထာက္ခံလိုက္သည္။ ၾကက္တူေရြးသံက ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
           " လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ။ အားလုံးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ စြယ္စုံရအႏုပညာရွင္ဂြမ္းဂြမ္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း၅၀ေက်ာ္က စနစ္
ဆိုးႀကီးရဲ႕ အထုအေထာင္း၊ အထိုးအႏွက္၊ အရိုက္အပုတ္ေအာက္.......ေအာက္"
           " ကဲ ျမန္ျမန္ေျပာပါေဟ့"
           " ျမန္ျမန္နဲ႔မွန္မွန္ေျပာကြာ"
          "  စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူးေနာ္"
            "သိၿပီးသားေတြထည့္မေျပာနဲ"႔
            တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္အသံမ်ား ပ်ံ၀ဲသြားသည္။ ၾကက္တူေရြးပ်ာပ်ာသလဲပင္...
           " ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုတိုရွင္းပဲေျပာပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ။ အဲ...အဲဒီဟာေတြေအာက္မွာ ဂြမ္းဂြမ္းဟာ ကံမေကာင္း
အေၾကာင္းမလွစြာပဲ လူအျဖစ္ကိုမရခဲ့ရွာပါဘူး။ သူ႔အေမဗိုက္ထဲမွာတင္ အႏုပညာေတြတၿပံဳတမနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ဖ်က္ခ်ျခင္း ခံခဲ့
ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူသာေမြးဖြားျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီေန႔ဒီလိုပဲြႀကီးမ်ဳိးျပဳလုပ္ႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ပဲြမွာေတာ့ သူမလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး"
            ၾကက္တူေရြး၏အသံ တုန္ခါတိုး၀င္သြားသည္။
            တိတ္...။
            ဆိတ္...
            မည္သည့္အသံမွလည္းက်မကဲြေတာ့။
            ဘာေၾကာင့္အဲလိုေျပာႏိုင္တာလဲ။ သူ႔အေမက ဘယ္သူလဲ။ ဘယ္မွာလဲ။ ဒီပဲြကိုေရာဘယ္သူစီစဥ္တာလဲ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လဲ။ ေမးခြန္းမ်ားက ကၽြႏ္ုပ္ေခါင္းထဲ ေၾကာက္းေၾကာင္းေျပးေနၾကသည္။ လက္ရိွအေျခအေနကို ကၽြႏ္ုပ္အေနႏွင့္
မည္သို႔မွ်နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။ ရင္ထဲတြင္မြန္းၾကပ္ၿပီးဆို႔နင့္ေနသည္ကိုသတိထားမိေသာအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ဆိုင္ျပင္ကိုထြက္
လာခဲ့လိုက္သည္။ ေစာေစာကလိုေျခေထာက္မ်ားမလႈပ္ရွားၾကေတာ့။ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပင္အျပင္သို႔ေရာက္သည္။
            Art ဟူေသာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေသြတိုးေနသည္။
            ကၽြႏ္ုပ္ေမွ်ာ္လင့္ေသာ၊ အားလုံးေမွ်ာ္လင္းေသာအႏုပညာသည္ ဤဆိုင္ေလး၏မထင္မရွားပဲြတစ္ခုအတြင္း မရႈမလွအသတ္
ခံလိုက္ရေခ်ၿပီ။
            ကၽြႏု္ပ္ေၾကကဲြစြာ အသံထြက္ရယ္ေမာလိုက္သည္။
           " ၀ုတ္.....၀ုတ္.....၀ုတ္"
            ဆိုင္ထဲမွာယခုထိတိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။
            ယေန႔ဒဏ္ရာသည္ မနက္ျဖန္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထက္ ပို၍ေဆးဖက္၀င္သည္ တဲ့။
            လူစကားေျပာေသာ တိရစၦာန္မ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္အလြန္မုန္းပါသည္။



           သစၥာမင္းအိမ္
           ၁၀၊၄၊၂၀၁၃